Waarom Afrikaanse baby’s niet huilen

Het geheim van waarom Afrikaanse baby’s niet huilen: Onderstaand artikel is een vertaling van het originele artikel van J. Claire K. Niala. Een prachtig inzicht in culturele verschillen, overtuigingen en benaderingen.

“Ik ben geboren en opgegroeid in Kenia en Ivoorkust. Vanaf mijn vijftiende woonde ik in het Verenigd Koninkrijk, maar ik heb altijd geweten dat ik mijn kinderen (wanneer ik ze had) thuis in Kenia wilde opvoeden. En ja, ik nam aan dat ik ze zou krijgen. 

Ik ben een moderne Afrikaanse vrouw, met twee universitaire diploma’s, en de vierde generatie van werkende vrouwen –, maar als het om kinderen gaat, ben ik typisch Afrikaans. De veronderstelling is dat je niet compleet bent zonder hen; kinderen zijn een zegen en het zou gek zijn het te vermijden. Het is een vraag die je jezelf niet eens stelt.

Van het Verenigd Koninkrijk naar Kenia

Ik begon mijn zwangerschap in het Verenigd Koninkrijk. De drang om thuis te bevallen was zo sterk dat ik mijn praktijk verkocht, een nieuwe opzette, en binnen vijf maanden nadat ik erachter was gekomen dat ik zwanger was, uit het Verenigde Koninkrijk vertrok. 

Ik deed wat de meeste aanstaande moeders in het Verenigd Koninkrijk doen – ik las gretig: Our Babies, Ourselves, Unconditional Parenting, alles van Sears – de lijst gaat maar door. (Mijn oma merkte later op dat baby’s geen boeken lezen en dat ik eigenlijk alleen maar mijn baby hoefde te ‘lezen’). 

Alles wat ik las, vertelde dat Afrikaanse baby’s minder huilden dan Europese baby’s. Ik was nieuwsgierig waarom dat zo was.

Kinderen dragen op de buik en rug

Toen ik naar huis ging, keek ik rond. Ik zocht moeders en baby’s en ze waren overal, hoewel heel jonge Afrikaanse kinderen, jonger dan zes weken, voornamelijk thuis bleven. 

Het eerste wat me opviel, is dat het ondanks dat ze overal waren, het eigenlijk best moeilijk is om een Keniaanse baby echt te ‘zien’. Ze zijn vaak heel goed ingepakt, omdat ze worden gedragen door of vastgebonden aan hun moeder (soms vader). 

Zelfs oudere baby’s die op de rug worden gedragen, worden tegen de elementen beschermd met een grote deken. Als je een ledemaat ziet heb je al geluk, ogen of een neus zie je al helemaal niet. 

Het inpakken lijkt op een nabootsing van de baarmoeder. De baby’s worden letterlijk beschermd door de drukte van de buitenwereld waarin ze terechtkomen.

Als een baby huilt is er iets aan de hand!

Mijn tweede observatie was een culturele. In het Vernigd Koninkrijk neemt men aan dat baby’s huilen. In Kenia was het precies het tegenovergestelde. Men begrijpt dat baby’s niet huilen. Als ze dat doen, is er iets vreselijk mis en moet er iets worden gedaan om het onmiddellijk op te lossen. Mijn Engelse schoonzus vatte het goed samen. “Mensen hier,” zei ze, “houden echt niet van huilende baby’s.”

Het was allemaal veel logischer toen ik eindelijk was bevallen en mijn oma uit het dorp op bezoek kwam. Op dat moment zelf, was mijn baby behoorlijk aan het huilen. Geërgerd en moe vergat ik alles wat ik ooit had gelezen, en soms huilde ik ook mee. Maar voor mijn oma was het simpel: “Nyonyo (geef haar borstvoeding)!” Het was haar antwoord op elke piep.

Soms was het een natte luier, of had ik haar neergelegd terwijl ze moest boeren, maar vaak wilde ze gewoon de borst – het maakte niet echt uit of ze echt aan het drinken was, of dat ze gewoon troost zocht. Ik droeg haar het grootste gedeelte van de tijd en al sliep samen met haar, dus dit was een natuurlijk verlengstuk van wat we deden.

Waarom Afrikaanse baby’s niet huilen: Voldoen aan de behoeftes

Ik ontdekte plotseling het niet zo ingewikkelde geheim van de gelukkige en rustige Afrikaanse baby’s. Het is een simpele symbiose waarin aan de behoeften is voldaan. Het is een totale verwerping van de ideeën over wat er zou moeten gebeuren en een omhelzing van wat er werkelijk op dat moment aan de hand was. Waar het op neerkwam was dat mijn baby veel dronk – veel meer dan ik ooit had gelezen en minstens vijf keer zoveel als sommige van de strengere voedingsschema’s die ik had gezien.

Na vier maanden terug bij af

Na ongeveer vier maanden, toen veel moeders uit steden vast voedsel begonnen te introduceren (zoals eerdere richtlijnen hadden aanbevolen) begon mijn dochter weer te drinken als een pasgeborene. Het was een totale schok.

Want tijdens de afgelopen vier maanden begon de tijd tussen de voedingen langzaam toe te nemen. Ik was zelfs begonnen met het behandelen van patiënten zonder dat mijn borsten lekten, en zelfs de oppas onderbrak sessies niet meer om me te laten weten dat mijn dochter de borst nodig had.

Gewoon nyonyo

De meeste moeders in mijn moeder- en babygroep waren begonnen met het introduceren van papjes (om de voeding te strekken) en alle professionals die betrokken waren bij het leven van onze kinderen – kinderartsen, zelfs doula’s – zeiden dat dit oké was. 

Moeders hadden ook rust nodig, het was al geweldig dat we onze baby’s vier maanden uitsluitend borstvoeding hadden gegeven, en ze verzekerden ons dat het goed zou komen met onze baby’s. Iets voelde niet goed, en zelfs toen ik halfslachtig probeerde papaja (het traditionele babypapje in Kenia) te mengen met afgekolfde melk om het aan mijn dochter aan te bieden, wilde ze er niets van.

Dus belde ik mijn oma. Ze lachte en vroeg of ik weer boeken had gelezen. Ze legde zorgvuldig uit dat borstvoeding allesbehalve lineair was. “Ze zal het je vertellen wanneer ze klaar is voor eten – en haar vertelt het lichaam ook.”

“Wat moet ik dan doen?” Ik wilde het graag weten.

“Doen wat je deed, gewoon nyonyo.” 

Dus mijn leven ging weer terug naar de beginfase, wat weer als een stilstand voelde. Hoewel veel van de moeders zich verwonderden over hoe hun kinderen langer sliepen nu ze papjes hadden geïntroduceerd en zich zelfs al aan ander voedsel waagden, werd ik elk uur of om de twee uur wakker met mijn dochter en vertelde ik patiënten dat de terugkeer naar het werk niet helemaal ging zoals ik had gepland.

Hulplijn voor mama’s

Ik ontdekte al snel dat ik onbewust een informele ondersteuningsdienst aan het worden was voor andere ‘stedelijke’ moeders. Mijn telefoonnummer deed de ronde en tijdens het voeden van mijn baby hoorde ik mezelf vaak de woorden uitspreken: 

“Ja, blijf hem/haar voeden. Ja, ook al heb je hem/haar net gevoed. Ja, het lukt je vandaag misschien niet eens om je aan te kleden. Ja, je moet nog steeds eten en drinken als een paard. Nee, dit is misschien niet het moment om te overwegen om weer aan het werk te gaan als je het je kunt veroorloven om dat niet te doen.” 

En tot slot verzekerde ik moeders: “Het zal gemakkelijker worden.” Ik moest hier zelf ook nog op durven te vertrouwen, want voor mij was het nog niet makkelijker geworden.

Afrikaanse baby’s huilen niet

Ongeveer een week voordat mijn dochter vijf maanden werd, reisden we naar het Verenigd Konkrijk voor een bruiloft, en kon ze meteen onze familie en vrienden ontmoeten. Omdat ik maar weinig andere dingen te doen had, kon ik haar voedingsschema gemakkelijk aanhouden. 

Ondanks de verontruste blikken van vreemden terwijl ik mijn dochter op openbare plaatsen voedde (de meeste aangewezen kamers voor borstvoeding waren in toiletten, ik kon die gewoon niet gebruiken), gingen we door. 

Op de bruiloft merkten de mensen bij wie we aan tafel zaten op: “Ze is zo’n gemakkelijke baby – hoewel ze wel veel drinkt.” Ik zweeg. Een andere dame merkte op: “Hoewel ik ergens heb gelezen dat Afrikaanse baby’s niet veel huilen.” Ik kon niet anders dan lachen. 

De wijsheden van mijn oma

1. Bied de borst altijd aan dat je baby van streek is, zelfs als je hem/haar net hebt gevoed. (geef je geen borst? Geen probleem, flesvoeden op verzoek kan ook, lees hier hoe je dat doet!)
2. Slaap samen. Vaak kun je je baby voeden voordat hij/zij volledig wakker is. Hierdoor valt hij/zij weer makkelijker in slaap, en krijg jij meer rust.
3. Neem ‘s nachts altijd een fles warm water mee naar bed om gehydrateerd te blijven en de melk te laten stromen.
4. Maak van voeden je prioriteit (vooral tijdens groeispurten) en laat alle anderen om je heen zoveel mogelijk voor je doen. Er is maar weinig dat niet kan wachten.

Lees je baby, geen boeken. Borstvoeding is niet lineair – het gaat op en neer en ook in cirkels. Jij bent de expert in de behoeften van je baby.”